تبارشناسی مفهوم زن در آثار شاخص منثور در دو دهه ی اول قرن چهاردهم

ادبیات کلاسیک ایران در تاریخ خود، سیمایی تقریباَ مردانه و تا حدودی خالی از نگرش زنانه داشته است. جامعه ی مرد سالار و ذهنیت مرد محور، همواره سبب شده است تا چهره ی مخدوشی از زنان در صحنه ی ادبیات به نمایش گذاشته شود. حضور کمرنگ زنان نیز به عنوان پدیدآورندگان آثار ادبی، به خلق تصویری نه چندان درخوراز آنان، دامن زده است؛ اما از مشروطه به بعد، یعنی دوران بیداری، تحول و نوگرایی، و ارتباط و آشنایی با فرهنگ و تمدن اروپایی، همراه با تغییر و تحولات اجتماعی، در زاویه ی دید جامعه نسبت به زن تغییراتی به وجود آورده است. زنان به میدان فعالیت های اجتماعی وارد شدند و به گونه ای رو به رشد موضوع بسیاری از آثار داستانی قرار گرفته و همچنین به آفرینش بسیاری از آثار ادبی دست یافتند. باید اذعان کرد ورود زنان به صحنه ی رمان، سبب گشت که ایشان فرصتی برای بیان خواسته ها و امیال خود بیابند. ارتباط متقابل ادبیات و جامعه امری تردید ناپذیر است و با مطالعه ی آثار ادبی هر جامعه، می توان به تصاویری فرضی از واقعیت جامعه دست یافت. از این رو در این پژوهش، به منظور تبارشناسی مفهوم زن در دو دهه ی اول قرن چهاردهم به بررسی داستان های شاخص این دو دهه پرداخته شده است و با توجه به تحلیل های انجام شده، مفهوم زن در دوره ی مورد مطالعه با توجه به گفتمان های عصر خود، در ادبیات داستانی در حال تغییر است. رساله ی پیش رو در پنج فصل گردآوری شده است. در فصل اول به کلیات تحقیق که شامل مواردی نظیر پرسش ها و فرضیه ها و اهداف تحقیق است، پرداخته ایم. در فصل دوم به شرح مبانی فکری فوکو در دو رویکرد دیرینه شناسی و تبارشناسی پرداخته ایم. فصل سوم، شامل خلاصه ای درباره ی به پیشینه ی تفکر درباره ی زن در ادیان، اسطوره ها و به طور مشخص فرهنگ ایران اشاره کرده ایم. در فصل چهارم به تحلیل آثار داستانی ابتدای قرن چهارم بر مبنای رویکرد تبارشناسی فوکو پرداخته ایم و در نهایت نتایج حاصل از این چهار فصل را در فصل پنجم جمع بندی کرده ایم.